Yazılar

Kimileri sadece günü kurtarır kimileri yelken acar açık denizlere...

Oscar Wilde'in dediği gibi birçoklarımız yalnızca günü kurtarır, varolmakla yetinir, ve kendi ağırlığı altında ezilir. Değiştiremeyeceği gerçekleri olduğu gibi kabul etmek,ve bu değişmezlikten kendine yeni bir yaşam sevinci yaratmak da yürek ister, değiştirebileceğini değiştirmeye çalışmak da.

O gün çok sinirliydi. Hızla kapıyı açtı. Kimseyi görmeden ve kimseye görünmeden odasına girdi. Odanın ortasında sanki bir şeyler arıyormuş gibi birkaç tur döndü. Sonra birden müzik setinin başına diz çöktü. Sola, sağa dağılmış içleriyle kutuları sanki hiç yan yana gelmiycek gibi dağılmış kasetleri karıştırdı. İçlerinden birini çekip hızla makinanın içine taktı. İlk sesi bekliyordu. Ve ilk ses… sesi biraz daha açtı. Sonra biraz daha…

Aylardan ilkbahardan sonra gelen yaz başı. Balkondayım hava hafif rüzgarlı. Caddeden bir kız geçiyor. Ayağında (bacaklarında) siyah pantolon üstünde (bel - boyun arası) sarı bir “giysi” -adı her neyse- gözleri havada dalgalanıyor,

Geniş beton bahçeli okulun giriş kapısından bahçeye bakıyorum. Biraz sonra okulun yıl sonu gösterisi başlayacak ve bütün okul izleyecek. Herhalde hazırlıklar tamamdır. O anda etrafı iyi göremediğimi fark ediyorum. Gözlükleri çıkarıp bakıyorum.

Uzun zaman önce, dünya yaratılmadan insanlar dünyaya ayak basmadan önce, iyi huylar ve kötü huylar ne yapacaklarını bilemez vaziyette dolanıyorlarmış. Bir gün, toplanmışlar ve her zamanki gibi oturuyorlarken saflık ortaya fikir atmış: "Neden saklambaç oynamıyoruz?"

Artık düşünecek çok zamanı vardı. Neler olmuş, neler yapmıştı?

Yatağa uzanmış, üstündeki ranzanın demirlerine bakıyordu. Ortalık sessizdi bir kaynayan çaydanlığın sesi vardı. Ha, bir de iki üç kişi ileride bir şeyler konuşuyorlardı.